Architektura krajobrazu to dziedzina, która wiąże się z kształtowaniem przestrzeni życiowej człowieka. Uzyskuje się to za pomocą wielu elementów – np. szaty roślinnej czy układów związanych z wodą lub architekturą budynków. Na architekturę krajobrazu wpływają takie czynniki jak rzeźba terenu, roślinność, gleba i klimat, ale także kultura miejsca, tradycje i potrzeby społeczne. Według C. Eliota architektura krajobrazu to dyscyplina, która jest sztuką samą w sobie, zaś jej najważniejszą funkcją jest stworzenie oraz ochrona piękna w pobliżu siedzib ludzkich i w naturalnej scenerii kraju.

Współcześnie architektura krajobrazu to połączenie trzech dziedzin – a więc architektury, planowania przestrzennego i urbanistyki. Człowiek, aby odpowiednio ukształtować otaczającą go przestrzeń wykorzystuje wszystko co znajduje się wokół niego, tak by uzyskać jak najbardziej optymalną funkcjonalność krajobrazu, połączoną z wysoką estetyką. Rola architektury krajobrazu to przede wszystkim kształtowanie oraz przekształcanie przestrzeni otwartych, które już istnieją. Po drugie zaś – inwentaryzacja założeń krajobrazowych oraz architektonicznych (typu parki, skwery, ogrody, ulice).

Architektura krajobrazu jako nauka wywodzi się od bardzo blisko z nią spokrewnioną dziedziną, jaką jest ogrodnictwo. To właśnie ogrodnicy byli pierwszymi architektami krajobrazu, organizując przestrzeń swoich ogrodów i kreując swoje własne założenia architektoniczne. Początków omawianej dziedziny należy więc doszukiwać się już w czasach starożytnych – w Egipcie, na Dalekim Wschodzie oraz Cesarstwie Rzymskim. W tym czasie ogrody pełniły funkcje użytkowe i publiczne i były zakładane przy pałacach, świątyniach oraz miejscach spotkań ludzi. Najsłynniejszym założeniem architektury krajobrazu czasów starożytnych był jeden z siedmiu cudów świata – a więc Wiszące Ogrody Semiramidy. W późniejszych epokach pod wpływem przemian politycznych, społeczno–kulturowych czy gospodarczych zmieniał się również charakter krajobrazu otaczającego człowieka.

Architektura krajobrazu, jako dziedzina nauk artystycznych, powstała stosunkowo późno, bo dopiero w XIX wieku. W roku 1899 zostało założone Amerykańskie Stowarzyszenie Architektów Krajobrazu, zaś rok później tą dziedzinę można już było studiować na Uniwersytecie Harvardzkim. W Polsce omawiany kierunek jest również przedmiotem studiów, zarówno pierwszego, jak i drugiego stopnia.

Najważniejsze cechy współczesnej architektury krajobrazu są następujące:

1. Szybkie przekształcenia stylistyczne oraz formalne – będące skutkiem rozwoju zarówno technik budowlanych, jak i ogrodnictwa czy wszelkiego typu powiązanych technologii.
2. Coraz mniej ograniczeń technicznych względem projektantów krajobrazu – współczesna przestrzeń definiowana jest zarówno przez zieleń, jak i cywilizacyjne osiągnięcia.
3. Największym problemem współczesnej architektury krajobrazu są tereny postindustrialne czy postmilitarne, zwane nieużytkami urbanistycznymi, które obecnie przekształca się w miejsca służące wypoczynkowi i rekreacji.