maxxyustas/bigstockphoto.com

Inwestycja to aktywa posiadane przez jednostkę, aby osiągnąć korzyści ekonomiczne, wynikające z przyrostu wartości aktywów, bądź uzyskanych przychodów w formie odsetek, dywidend albo innych pożytków, w tym także transakcji handlowej (definicja zgodna z ustawą o rachunkowości: art. 3 ust. 1 pkt 17). Warto nadmienić, że o zakwalifikowaniu nieruchomości do inwestycji decyduje sposób jej wykorzystanie (aktualny) a nie cel jej pozyskania (www.rp.pl).

Istnieją dwie metody wyceny nieruchomości inwestycyjnych. Pierwsza z nich to: postepowanie według reguł obowiązujących dla środków trwałych. Druga metoda dotyczy cen rynkowych (określonej wartości godziwej – zgodnie z art. 28 ust. 1 pkt 1a). Sposób wyceny powinien być zdeterminowany zasadami polityki rachunkowości stosowanymi przez przedsiębiorstwo. Każda z tych metod ma różne skutki zarówno bilansowe, jak i podatkowe. Przyjęcie do wyceny nieruchomości inwestycyjnej wartości godziwej wymaga aktualizacji na każdy dzień bilansu. Istnieje możliwość określenia przez przedsiębiorstwo wartości rynkowej nieruchomości. Należy wtedy wziąć pod uwagę aktualnie obowiązujące na aktywnym rynku ceny zbliżonych nieruchomości (w tym pod względem stanu technicznego, posadowienia, służące podobnym celom). Warto pamiętać, że najbardziej wiarygodna jest jednak wycena dokonywana przez rzeczoznawcę. Jest to niezbędne w szczególności, gdy nie istnieje aktywny rynek dla podobnych obiektów. Z kolei wycena nieruchomości inwestycyjnych w oparciu o reguły właściwe dla środków trwałych opiera się na przyjęciu ich wartości bilansowej (na poziomie np. cen nabycia) wraz z uwzględnieniem kosztów modernizacji i odpisów umorzeniowych, amortyzacyjnych, a także z tytułu utraty wartości (www.rp.pl).