Zasiedzenie stanowi formę nabycia własności rzeczy poprzez jej faktyczne i długotrwałe posiadanie. W takiej formie można nabyć własność każdej nieruchomości (np. budynkowej, gruntowej, lokalowej) jak również każdej rzeczy ruchomej. Możliwe jest również zasiedzenie służebności gruntowej, a także (w pewnych warunkach) użytkowanie wieczyste.

Zasiedzeniu nie podlega np. pokój w lokalu czy też klatka schodowa, ponieważ przedmioty te nie stanowią odrębnych przedmiotów własności. Zgodnie z obowiązującym prawem za posiadacza nieruchomości można uznać osobę, która weszła w jej posiadanie w dobrej wierze i nieprzerwanie od 20 lat włada rzeczą jako właściciel, a przy tym traktuje ja jak swoją własność – wyraża zamiar wykonywania uprawnień właściciela. Jeśli posiadacz w chwili nabycia wiedział (był świadomy), że rzecz jemu nie przysługuje i istnieje prawowity właściciel to wszedł w posiadanie rzeczy w złej wierze. Oznacza to, że o nabycie rzeczy na własność może się ubiegać po upływie 30 lat. Zasiedzeniu podlega również rzecz ruchoma. W takim przypadku termin posiadania wynosi 3 lata, przy czym istnieje konieczność, aby dobra wiara (uzasadnione okolicznościami przekonanie o posiadaniu rzeczy w oparciu o przysługujące prawo) posiadacza istniała zarówno w chwili nabycia, ale również przez cały trzyletni okres zasiedzenia. Powzięcie jakiejkolwiek informacji, że obecny posiadacz jest osobą nieuprawnioną wyklucza jego dobrą wiarę i sprawia, że ruchomość nie może zostać nabyta przez zasiedzenie.